طرح کمربند سبز شهر لندن، محدودیت‌های بسیاری را برای ساخت و ساز در حومه این شهر اعمال کرده است اما پروژه ساخت هتلی با سقف سبز که توسط کلوب گلف Hersham در شهر لندن با همکاری گروه شناخته‌شده معماری RearsdonSmith اجرا خواهد شد، می‌تواند در کنار رعایت این استانداردها به ساخت 200 اتاق تازه در زیر زمین منتهی شود که به میهمانان و فضای سونا اختصاص خواهند یافت.

متیو گای یکی از طراحان شرکت ریرسدان‌سمیت می‌گوید: «ما نه تنها به تمامی استانداردها پای‌بند خواهیم بود بلکه طراحی این هتل به بهبود فضای سبز این منطقه و جلوه‌های بصری آن کمک شایانی خواهد کرد.

ما در کنار ساختمان‌سازی فضای سبز را به بهترین شکل ممکن در منطقه توسعه خواهیم داد و این اولین‌بار است که چنین چیزی در جهان رخ می‌دهد».

به گزارش گیزمگ، سقف سبز این هتل از پوشش طبیعی پوشیده خواهد شد تا با زمین گلف و جنگل‌های اطراف این منطقه یکپارچه شود.

پارکینگ فعلی کلوب برچیده می‌شود تا جای آنرا یک پارکینگ زیر زمینی بگیرد و همه ساختمان‌ها به استثنای یک خانه متعلق به کلوب، پذیرش آن و رستوران‌ها در زیر زمین احداث خواهند شد.

اتاق‌ها در سه حلقه مجزا و در فضایی به وسعت 800 مترمربع احداث خواهند شد که در میان باغ و فضای سبز کلوب واقع شده است. برای این 200 اتاق استفاده از نور طبیعى پیش‌بینی شده تا میزان مصرف انرژی برای روشنایی به حداقل برسد.

این ساختمان‌ها از مبدل حرارتی، پمپ‌های حرارتی زمین‌گرمایی، تصفیه آب محلی و سیستم انبارش و تصفیه آب باران اسفاده خواهند کرد و در نتیجه کمترین میزان تولید گازهای گلخانه‌ای را خواهند داشت.

ترکیب سولفید هیدروژن (H2S) می‌تواند ایجاد سلول‌های بنیادی از پالپ دندان برای درمان‌های موثر بیماران کبدی را تسریع کند.

به گفته دانشمندان دانشگاه دندانپزشکی «نیپون» توکیو، به نظر می‌رسد که این ترکیب در انتقال سلول‌ها به سلولهای کبد کارایی داشته باشد.

دانشمندان به جمع‌آوری سلول‌های بنیادی از پالپ - بخش مرکزی دندان که از بافت‌ها و سلول‌های مرتبط ساخته شده - بیماران پرداخته و سپس آنها را به شکل گروهی در گرمخانه‌های سولفید هیدروژن و گروه دیگر به شکل کنترل‌کننده جدا کردند.

این نمونه‌ها پس از سه، شش و 9 روز بررسی شد تا در صورت تبدیل آنها به سلولهای کبد، اثرگذاری آنها برای ذخیره گلیکوژن و دیگر قابلیت‌ها مورد آزمایش قرار گیرد. گلیکوژن در زمان نیاز بدن، به گلوکز تبدیل شده و به جمع‌آوری اوره می‌پردازد.

به گفته این محققان که نتایج تحقیقاتشان در مجله «Breath Research» منتشر شده، پژوهش آنها نشان‌دهنده امکان تولید سلول‌های کبد در میزان و کیفیت زیاد است.

«کن بائکای»، پژوهشگر ارشد این بررسی گفت: خلوص بالا بدین معنا است که تعداد سلول اشتباهی کمتری در میان انواع تبدیل شده به دیگر بافتها وجود دارد. این واقعیت نشانگر آن است که بیماران تحت عمل پیوند با سلول‌های کبدی ممکن است دیگر با امکان تولید تومورهای بدخیم و سرطان روبه‌رو نشوند.

از بسیاری جهات کیوان به برجیس (مشتری) شباهت دارد اما خیلی از مشتری کوچک‌تر است. کیوان دومین سیاره بزرگ منظومه خورشیدی است.

سیاره کیوان هم مانند برجیس یک سیاره گازی است. در زیر ابرهای متان، هیدروژن و هلیم، آسمان کیوان به تدریج متراکم شده تا تبدیل به مایع می‌شود و اقیانوسی بزرگ از مواد شیمیایی مایع را می‌سازد.

کیوان کم چگالی‌ترین سیاره منظومه خورشیدی است و قسمت اعظم آن از هیدروژن و هلیم تشکیل شده است که سبک‌ترین عناصر جهان هستند و همین امر باعث شده که کیوان سبک‌ترین سیاره‌ای باشد که ما می‌شناسیم. به علت همین سبکی جاذبه هم در آن کم است وعلیرغم بزرگی این سیاره، وزن در آن کم است.

کیوان سیاره سبک وزنی است و سریع می‌چرخد، کیوان مانند سیارات دیگر نمی‌چرخد و مانند مشتری در وسط بازتر است و در بالا و پایین باریک می‌شود.

*حلقه‌های کیوان

کیوان را همه از روی حلقه‌هایش می‌شناسند. گرچه سیارات دیگر مانند مشتری، اورانوس و نپتون هم حلقه‌هایی دارند اما حلقه کیوان برای مشاهده کنندگان جذاب‌تر و قابل رویت‌تر است. حلقه‌های زیبای کیوان حدود 273266 کیلومتر وسعت دارد که به طور خیره کننده‌ای نازک است. در مجموع کیوان 7 حلقه دارد که به نام حلقه‌های A تا G نامگذاری شده‌اند.

حلقه‌های کیوان جامد نیستند و از ذرات یخ، غبار و سنگ تشکیل شده‌اند. این حلقه‌ها توسط اقمار کیوان که به دور آن در چرخش‌اند در جای خود حفظ می‌شوند. جاذبه این قمرها همچنین باعث می‌شود که بین این حلقه‌ها فاصله‌هایی دیده ‌شود.

وزن در سیاره کیوان

از آنجا که کیوان از زمین بزرگ‌تر است باید وزن در این سیاره بیشتر از زمین باشد اما بنا به دلایلی که توضیح داده شد این اختلاف به اندازه‌ای که تصور می‌کنید نیست. وزنه‌ای که روی زمین 32 کیلوگرم است روی سیاره کیوان وزن آن 34 کیلوگرم می‌شود.

قمرهای سیاره کیوان

کیوان 53 قمر اصلی و 9 قمر موقت دارد. شناخته شده‌ترین قمر کیوان، تایتان نام دارد که دومین قمر بزرگ در منظومه خورشیدی، بعد از قمر مشتری (گانیمد) است. قمر تایتان از سیاره تیر بزرگ‌تر است. از دیگر اقمار کیوان می‌توان به اطلس، گالیپسو، انسلادوس، یاپتوس، جانوس، میماس، فوئب، و تتیس اشاره کرد.

این برنامه برای 18 سال آینده تدوین شده و شامل پرواز سفینه‌های سرنشین‌دار به ماه و فرود گروه کارشناسان روسی بر روی کره ماه است.

همچنین ایجاد ایستگاه تحقیقاتی در کره مریخ از دیگر برنامه‌های فضایی روسیه است.

دلیل مرگ این دانشمند بزرگ ابتلا به بیماری پارکینسون عنوان شده است. وی در سال 1995 به خاطر کمک به کشف ماده شیمیایی و معلق در هوا که در تولید اسپری و گاز یخچالها به کار گرفته می شدند و تاثیر آن بر روی سوراخ شدن لایه اوزن موفق شد نوبل شیمی را از آن خود کند.

رولند به همراه دو دانشمند دیگر در دهه 1970 دریافتند که این ذرات معلق در هوا که به CFC ها شهرت دارند از پایداری بالایی برخوردارند و همین پایداری باعث شده تا این ذرات در اتمسفر زمین باقی بمانند و این رویداد، یعنی حضور CFC ها در معرض ماورا بنفش نور خورشید آنها را به ذراتی تبدیل می کند که می توانند لایه اوزن را از بین ببرند.

این یافته در سال 1974 در نشریه نیچر منتشر شد اما نتوانست بلافاصله توجه مجامع علمی را به خود جلب کند و در واقع در همان ابتدا با سکوت محض مجامع علمی و صنعتی مواجه شد زیرا ایده ای بسیار نوآورانه بوده و فراتر از تفکر و مطالعات علمی آن زمان بود.

همچنین مدیران اجرایی شرکتهای تولید کننده CFC ها به سرعت نتایج این تحقیق را رد کردند زیرا از به خطر افتادن صنعت چند میلیارد دلاری خود وحشت داشتند.

در سال 1985 دانشمندان بریتانیایی از کشف حفره ای در لایه اوزن بر فراز آنتراکتیکا خبر دادند و کشف مقادیر زیادی از ذرات CFC بر روی این منطقه باعث شد تا یافته های رولند به اثبات برسد.

در نهایت این ایده در سال 1987 منجر به انعقاد پیمان مونترال در بین 70 کشور شد که بر اساس آن تمامی این کشورها متحد شدند تا تولید و استفاده از CFC ها را متوقف کنند، امروز تعداد این کشورها به 196 رسیده است.

بر اساس گزارش واشنگتن پست، کشف رولند و همکارانش در واقع منجر به یکی از بزرگترین موفقیتهای زیست محیطی یعنی پیمان مونترال شد و توانست زمین را از خطر پرتوهای فرابنفش خورشیدی نجات دهد.

فکر کردن به آینده برای انسان امروز در کل به معنی آماده یا نگران شدن درباره چیزی است که می تواند تا 6 ماه آینده (رسیدن روبات کنجکاوی به مریخ و احتمال کشف اشکالی از حیات در سیاره سرخ)، تا 2 سال آینده (اقتصاد جهانی رشد دوباره خود را آغاز می کند) یا تا 20 سال آینده (چین به ابرقدرت دنیا تبدیل می شود) رخ دهد.

اما مطالعات جدیدی انجام می شوند که در عوض اینکه به دنبال راهی برای کشف این نکته باشند که دنیای ما نه بین 50، 100 یا 200 سال آینده چگونه خواهد شد، در تلاشند تا کشف کنند سرنوشت زمین و انسان تا 100 هزار سال آینده چه خواهد بود.

به این ترتیب، انسان امروز در ذهن خلاق خود و با در اختیار داشتن اطلاعات علمی می تواند تجسم کند که در سال 102012 چه ظاهری خواهد داشت، به چه زبانی صحبت خواهد کرد و در کجا زندگی خواهد کرد.

به ندرت پیش می آید که به آینده ای چنین دور نظر افکنیم چون تصور این آینده ما را به یاد نکاتی ترسناک می اندازند که از جمله آنها می توان تغییرات آب و هوایی، خطر همه گیریهای مرگبار ناشی از ویروسهای جدید و یا خطر برخورد یک سیارک غول پیکر به زمین اشاره کرد.

چنین فجایعی موجب می شوند که ترجیح بدهیم به فرداهای بسیار دور فکر نکنیم تا ترس ناشی از آن روی ما تاثیر منفی نگذارند.
محاسباتی که دانشمندان در "کنفرانس خطر فاجعه بار جهانی" در سال 2008 در دانشگاه آکسفورد ارائه کردند نشان می داد که تا سال 2100 تنها 19 درصد از انسانها شانس زنده ماندن دارند.

اکنون هفته نامه نیوساینتیست در گزارشی به نقل از مطالعات متعددی نشان داده است که این بدبینی اشتباه است.

اولین خبر خوبی که این مجله آمریکایی به نقل از دانشمندان "بنیاد لانگ نو" در سانفرانسیسکو نوشته است نشان می دهد که تا 100 هزار سال آینده انسان هنوز منقرض نشده است.

بقایای فسیلی نشان می دهند که پستانداران می توانند یک میلیون سال زنده بمانند و حتی بعضی از گونه های این گروه از جانوران 10 برابر طولانی تر به حیات خود ادامه دهند. بنابراین، چرا انسان Homo Sapiens که باهوشترین جاندار زمین است نباید میان گروه "نجات یافتگان" باشد.

همچنین، ریچارد گات، فیزیکدان نجوم دانشگاه پرینستون برپایه 200 هزار سال تاریخ وجود انسان روی زمین ارزیابی کرده است که انسانها تا 7.5 میلیون سال آینده زنده خواهند ماند.

فجایع مصیبت باری که خود انسان بیشتر آنها را رقم زده است (جنگهای ترموهسته ای)، همه گیری ویروسهای کشنده جدید (که در طول 100 سال اخیر جهش یافته اند) و یا فورانهای آتشفشانی فوق عظیم (که هر 50 هزار سال معمولا یکبار رخ می دهد) می توانند به انسان به شدت آسیب برسانند اما به سختی می توانند 7 میلیارد نفری را که در سراسر زمین پراکنده شده اند منقرض کنند.

خطر وخیم تر مربوط به سیارک غول پیکری است که همانند واقعه ای که احتمالا 65 میلیون سال قبل دایناسورها را منقرض کرد به زمین آسیب می رساند. اما حتی در این مورد نیز محاسبات ناسا نشان می دهد که این برخورد موجب انقراض کل جمعیت بشری نمی شود.

خطر متحمل تر ناشی از گرمای جهانی سیاره زمین است. به طوریکه اگر در قرن آینده دمای زمین بین 2 تا 10 درجه افزایش پیدا کند کلان شهرهای ساحلی پرجمعیتی چون نیویورک، لندن و توکیو در زیر اقیانوسهای فرو می روند و سپس مناطق حاره ای و جزایر بزرگ غرق می شوند.

باوجود این، سایر مناطقی که امروز خشک و غیرقابل سکونت هستند مرطوب و قابل سکونت می شوند (برای مثال قطب جنوب) و بنابراین انسان در 30 هزار سال آینده به مناطق جنوبی تر زمین مهاجرت می کند.

به بیانی ساده، تمام این تحقیقات نشان می دهند که می توانیم تا 100 هزار سال آینده زنده بمانیم اما برای منقرض نشدن باید سطح مقاومت و سازگاری خود را تغییر دهیم.

باوجود این، ارتباطات کلامی ما می تواند پیچیده تر شود. "مارک پاگل"، زبانشناس دانشگاه ریدینگ در این خصوص توضیح داد: امروز نمی توانیم انگلیسی هزار سال قبل را درک کنیم. درحقیقت، زبانها توسط کسانی که به آنها سخن می گویند به طور ریشه ای تغییر می کنند. درحال حاضر دیکشنری آکسفورد سالانه 2 هزار و 500 واژه جدید را به این فرهنگ واژگان اضافه می کند.

در کنار تغییر واژگان، قوانین دستوری نیز دستخوش دگرگونی می شوند. بنابراین انگلیسی 100 هزار سال آینده شباهتی به انگلیسی امروز نخواهد داشت.

"کتی دل" بیماری است که به نوعی اختلال به نام "آکواژنیک اورتیکاریا" مبتلا است، بیماری به شدت نادر که تنها 35 نفر در جهان به آن ابتلا دارند.

دل حتی نمی تواند گریه کند زیرا اشکهایی که از چشمانش سرازیر شوند موجب ایجاد زخمهایی دردناک بر روی صورتش خواهند شد و حمام کردن نیز برای او ممنوع است زیرا وضعیتی مانند سوختگی شدید را برای وی به وجود خواهد آورد.

این بیمار27 ساله که پیش از این ورزشکار بوده است به خاطر بیماری اش مجبور شد تا دست از ورزش بشوید زیرا تعرق نیز در بدن او ایجاد واکنشهای شدید حساسیت زا و زخمهای عمیق می کند، این بیماری می تواند در آینده منجر به مرگ این بیمار شود.

بیماری های این زن جوان از سن 16 سالگی و پس از جراحی لوزه هایش آغاز شد و از این رو پزشکان احتمال می دهند برداشته شدن لوزه ها باعث مختل شدن میزان هیستامین در بدن او شده است. در حال حاضر هیچ درمان شناخته شده ای برای این بیماری ارائه نشده است.

بر اساس گزارش میل آنلاین، وی در حال حاضر برای کنترل بیماری خود از داروهایی استفاده می کند که بیماران پیوندی آن را مصرف می کنند تا از ایجاد واکنش شدید بدنش در برابر آب جلوگیری کند.

پس از آن داروی بیماران سرطانی بر روی او آزمایش خواهد شد تا سیستم ایمنی بدن او دوباره ساخته شود.